Salvador Dali, Płonąca żyrafa

Galeria Fine Art Express

Płonąca żyrafa, reprodukcja na płótnie, Salvador Dali, 1936-1937. Olej na desce, oryginalne wymiary 35 x 27 cm.

Obraz ten jest typowym przykładem surrealistycznego malarstwa Dalego. Wizerunek płonącej żyrafy widoczny jest w tle, podczas gdy na pierwszym planie artysta namalował coś w rodzaju kobiety-żyrafy, której problemem jest to, że jest zbyt wysoka i jej szczupłe ciało nie jest w stanie utrzymać się w pozycji wyprostowanej – wymaga licznych podpórek, żeby się nie złamać. Wizja Dalego jest archetypowa, odnosi się do Wieży Babel – ludzkiej budowli mającej sięgnąć do nieba, opisanej w Księdze Rodzaju ludziom ku przestrodze. Szuflady znajdujące się jedna nad drugą na długiej nodze kobiety wyobrażają zarazem kręgi szyjne żyrafy, wzory na jej skórze, jak też sukcesywny wzrost ludzkiej wiedzy, w którym kolejne pokolenia, dokładając coś od siebie do dorobku poprzedników, coraz bardziej poszerzają jej zakres. Największa szuflada, widoczna na jej piersiach, jest już tak wielka, że pod jej ciężarem zbyt słaba konstrukcja kobiety zaczyna się łamać. Druga kobieta – z „drabiną Jakubową” na plecach – symbolizuje ogień zesłany z nieba w celu zniszczenia nadmiernie wybujałej ludzkiej cywilizacji. Płonąca żyrafa to płonąca Wieża Babel – kataklizm, który przez swą pychę może sprowadzić na siebie ludzkość. Obraz Dalego jest ostrzeżeniem.

Salvador Dali (1904-1989), kataloński malarz, jest najbardziej znanym surrealistą i jednym z najsławniejszych artystów XX wieku. Uznawany był za wielkiego ekscentryka i megalomana, co nie przeszkodziło mu w pozyskaniu szerokiego grona wielbicieli, widzących w nim charyzmatycznego geniusza. Jego obrazy – wytwór metody zwanej przez niego samego „paranoiczno-krytyczną” – zawierają symboliczne treści, które po rozszyfrowaniu okazują się dość zrozumiałe.

Patrz również: obrazy do salonu klasycznego